13. kontekstdən kənarda baxıldığında lazımsız, həddindən artıq primitiv və sadə bir məşğuliyyətdir. ən sadə məşğələni götürək, nəfəsə diqqət yetirmək. zehn üçün faydası danılmazdır. bənzər bir şey üçün ağırlıq qaldırmaq məşqlərini düşünün. olduqca sadə və gündəlik həyatda çox da işinizə yaramayacaq hərəkətlərdir. ancaq bu hərəkətləri mütəmadi elədiyiniz təqdirdə bədəninizin fiziki inkişaf etməsi danılmazdır. 200 il əvvəl çox nadir insanlar ağırlıq qaldırmaqla məşğul olardı, indi isə bu normaldır. bodybuildingi nəzərdə tuturam. indi ağırlıq qaldırmaq əzələləri inkişaf etdirməyin yeganə yoludurmu? xeyir. meditasiya da elə. zehninizə olan faydalarını yəqin ki, başqa vasitələlərlə ala bilərsiniz. böyük ehtimal növbəti illərdə meditasiya da ağırlıq qaldırmaq qədər normal bir məşğuliyyət olacaq.
meditasiyanın beyninizə, həyatınıza gətirdiyi bütün xeyirlərini qırağa çıxsaq da yenə də məşğul olmağa dəyər. Ən sadə forması ilə məşğul olduqda, hansında ki məqsəd nəfəsə fokuslanmaqdır, iki şey diqqətinizi cəlb edir:
1. istədiniz, ya istəmədiniz ağlınıza bir müddət sonra fikirlər gələcək. Bu fikirlər ya görüntülü ya da səsli ola bilər. yenidən nəfəsə diqqət yetirməyə başlayırsınız, ancaq bir müddət sonra yenidən fikirlər sizin diqqətinizi yayındıracaq.
2. fərqinə varacaqsınız ki, növbəti fikrinizin nə olacağına əvvəlcədən qərar verə bilmirsiniz. Fikir ağlınıza gələndən sonra nəyə görə bunun baş verdiyinə müxtəlif fərziyələr irəli sürə bilərsiniz ki, bunların özü də fikirdən başqa bir şey olmayacaq. ancaq fakt odur ki, istənilən anda şüurunuzda hansı obyektin, ki bu fikir, ağrı, qaşıntı, səs, emosiya falan ola bilər, ortaya çıxacağına qərar verə bilmirsiniz.
ağlınıza gələn fikirləri istər beyninizdə təsadüfən ortalığa çıxsın, istərsə də bir başqası kənardan qulağınıza pıçıldasın heç bir fərqi yoxdur. diqqət yetirdiyinizdə fərqinə vardığınız bütün digər növ hisslər kimi gəlib-gedirlər. bunun azad iradə üçün çox vacib nəticələri var ki, bu entrydə bu barədə danışmaq istəmirəm. ancaq meditasiyanın zehnə heç bir xeyri olmasa da, insana bir alışqanlıq verir ki o da mənim gözümdə bir super power-dir. istənilən vəziyyətdə həmin ana rahatlıqla qayıda bilmək alışqanlığı. gələcək barədə qayğılar, keçmiş barədə utanc, kədər və s. hamısı fikirdən başqa bir şey deyil. real olan təkcə indiki andır, qravitasiyanın məni stula və döşəməyə sıxması nəticəsində ayaqlarımda və yanımda hiss etdiyim təzyiq, isti çayın boğazımı yandırması, bunu yazarkən barmaqlarımın ucundakı hisslər, real olan bunlardır. meditasiyada məhz bu ana qayıtmaq hissi tez-tez məşq etdirilir. indi başda verdiyim nümunəyə qayıtsaq, meditasiya ya da ağırlıq qaldırmaq hər kəsə uyğundurmu? xeyr. kimiləri təbii halda güc və estetik bədənə sahibdir, bəziləri üzgüçülüklə, divara dırmaşmaqla buna nail olur. eləcə də meditasiya yeganə yol deyil və hər kəs üçün keçərlidir demək səhv olardı.